Chillagoe, een ware Thriller.

Het begon allemaal bij de travel agency in Cairns. Marit en ik liepen hier naar binnen voor een simpele vraag. Bij binnekomst probeerde de agency ons meteen tour te verkopen, dit konden we niet omdat we beide geen werk hadden. Van deze simpele vraag ging het onderwerp over het boeken van een tour naar de East Coast. Ons werd beloofd dat als wij de tour zouden boeken bij deze agency, we gratis een baan zouden krijgen. Omdat we wanhopig op zoek waren naar werk hebben we dit aanbod geaccepteerd. De jobcoach had een baan voor ons beide in de outback als barvrouwen en 40 uur per week. Dit klonk allemaal veel te mooi om waar te zijn, maar waarom niet?!

De jobcoach informeerde ons over hoe alles in zijn werk ging en over de baan zelf. '' Het enige laatste puntje wat ze nog even moest vertellen'' was dat we 150 dollar moesten betalen om deze baan te krijgen.. Wat ons niet verteld was door de travel agency. Boos liepen we terug naar het kantoor en vroegen wat er gaande was, we voelde ons namelijk behoorlijk opgelicht! Na een behoorlijke discussie met de agency hebben Marit en ik het uiteindelijk voor elkaar gekregen om de job gratis te krijgen.

Zodra het ultieme avontuur met de dag steeds dichterbij kwam, begonnen we steeds meer te denken aan de afgelegen omgeving, de enge dieren die daar leven zoals: giftige slangen en spinnen, het idee dat er geen supermarkt zou zijn en het feit dat we geen internet konden gebruiken vonden we maar niets. Dit betekende dat we al onze benodigde spullen voor de aankomende 2,5 maand moesten inslaan, met tassen vol aan toilet spullen kwamen we terug in het hostel.

Maandag ochtend 8:30 begon het dan allemaal, we gingen met het busje naar Mareeba. Waar we twee uurtjes moesten wachten op de volgende bus naar Chillagoe. Eenmaal in het busje merkte we al gauw dat we naar de échte outback gingen met meer dieren ipv mensen.. Chillagoe is een plaatsje met ongeveer 200 inwoners.

Tijdens onze busrit hebben we heel wat wildlife gespot, zoals: buffels, een 3 meter lange slang en rond. springende kangoeroes.

Toen we in Chillagoe aankwamen zagen we pas de echte werkelijkheid, er was niemand te bekennen! Het dorp had ook niet al te veel faciliteiten, alleen een generale store, 2 hotels, een bibliotheek, een postkantoor, ziekenhuis en een politiebureau.. Erg wennen dus! Na ons bezoekje aan "town" werd het tijd om naar het hotel te gaan en ons voor te stellen. ?Op het eerste gezicht leek onze baas best een aardige man. Hij legde ons het een en ander uit over het werk en gaf ons een kleine rondleiding door de bar en liet onze kamer zien waar we de komende 2,5 maand zouden verblijven. Alles zag er prima uit, misschien was de outback toch minder erg dan gedacht?!

Om 13:00 begon onze proefdag, ik zou als barvrouw achter de bar staan en Marit in de keuken. Alles ging me rustig af aangezien er weinig mensen in het dorpje wonen, dat vond ik totaal ook niet erg want ik moest wennen aan de Australische drankmerken en werkmethode. Onder het werk gingen de vragen door onze gedachte heen, de baas had namelijk nog niet naar onze betalingsgegevens of RSA gevraagd, dit is een certificaat die je moet halen om alcohol te mogen schenken in Australië. Ook wilde we graag weten op welke dagen we moesten werken, waarbij we raar aangekeken werden want ons werd verteld dat we elke dat moesten werken van de week, 3 maanden lang, zonder één dag vrij! Ondertussen begon de baas met het drinken van vodka, en van het een kwam het ander. Het humeur van de baas werd ook elke vodka slechter. Ook dacht de baas "grappig" te zijn om een dode sprinkhaan tegen Marit te gooien en mij belachelijk te maken bij zijn klanten op het moment dat ik iemand niet meteen verstond. En de druppel was dat hij meerdere seksistische opmerkingen heeft gemaakt gedurende avond. Bah wat een vreselijke man was het! Ook heb ik staand moeten eten achter de bar, om tijdens het eten van mijn diner drankjes te kunnen verzorgen. Na mijn 11 urige dag was ik gesloopt van de vermoeidheid en.ben ik meteen mijn bed in gedoken.

De volgende morgen hebben Marit en ik de proefdag besproken en kwamen we tot de conclusie dat we het allebei vreselijk vonden. We waren vastberaden om ermee te stoppen omdat 3 maanden niet vol te houden was met die man. Het probleem was alleen dat Marit om 11:30 moest beginnen mer werken en het inmiddels al 11:10 was.. Met het laatste beetje internet wat Marit had, hebben we de moeder van Marit om raad gevraagd en die was vastberaden dat we zo snel mogelijk onze spullen moesten pakken en weggaan. Met knikkende knieën liepen we de bar in om te vertellen dat we niet wilde blijven waarop we een agressief antwoord kregen van de baas, die letterlijk zei: "no you cannot leave , you belong to me right now!!". Waar we geschrokken op reageerde dat we niet zijn bezit waren en dat we niets hadden getekend waardoor we vrij waren om ter gaan wanneer we wilde. Het voelde net alsof we in een slechte film waren beland, was dit allemaal echt?! Snel liepen we terug naar de kamer om onze in te pakken, waarvoor we nog maar 5 minuten hadden. We deden onze deur snel op slot en gooide letterlijk snel al onze spullen in de tassen. Tijdens het inpakken werd er keihard op de deur gebonsd, we wisten dat het de baas zijn. Twijfelend deden we de deur open, waar de boze baas stond en riep naar ons dat we niet hadden moet komen en we niet hoorde hier maar in de stad. Terwijl Marit de baas afleidde deed ik snel mijn laatste spullen in mijn tas waarna we zijn weggevlucht. Ik hoop nog nooit zo snel gelopen met mijn backpack en tassen! We wilde zo snel mogelijk daar want we voelde ons enorm rot! We zijn gelopen naar de general store om hulp te vragen, het busje reed namelijk pas de volgende dag terug naar Cairns. Twijfelend of we zouden liften naar Cairns of een dagje zouden wachten totdat het busje reed liepen we richting de general store. We hadden nog niets gegeten of gedronken, dus liften leek ons niet verstandig, ons is namelijk verteld dat je zonder water binnen 24 uur dood kan gaan door de droge warmte. Godzijdank stond de buschauffeur in de winkel die ons de dag daarvoor naar Chilllagoe had gebracht. Bang vroegen we hem om hulp, waarop hij reageerder dat we konden verblijven op de camping waar zijn vrouw werkt. De buschauffeur bracht ons naar de camping waar we de nacht veilig konden doorbrengen. Bij aankomst vertelde we ons verhaal aan de vrouw, waarop ze geschrokken reageerde dat ze wel vaker huilende meisjes op bezoek kreeg , die hebben gewerkt in het hotel! Ook was er een meisje die na 7 weken werken nog geen salaris had ontvangen van de baas. Hier zijn we wel even goed van geschrokken..

Om onszelf een beetje op te vrolijken zijn we toen het schemerig begon te worden gaan kijken bij de wilde kangoeroes. Vrolijk sprongen tientallen kangoeroes in het rond. We zijn vroeg naar bed gegaan omdat de bus naar Cairns al om 7:00 vertrok. Toen we eenmaal in Cairns waren, voelde we ons weer vrolijk en veilig, wat had er wel niet allemaal kunnen gebeuren met ons?! In de middag hebben we de ombudsman gebeld om een klacht in te dienen over deze man. Ze vonden het heel erg wat er met ons is gebeurd en gaan hen uiterste best doen om ons te helpen, donderdag hebben we zelfs een afspraak met een advocaat die on geld terug gaat claimen van de travel agency die oneerlijke handel met ons hebben gepleegd! Ik heb er de volste vertrouwen in dat het goed gaat komen, alleen moeten we weer opnieuw op zoek naar een baan.. Alleen ben ik al lang blij dat er niets gebeurd is met ons!

Fingers crossed voor nieuw werk en maar duimen dat alles goed komt!
Mijn verslag over de tijd die ik in Melbourne heb gehad komt er gauw aan!

Kusjes,

Kath